Duitsers drinken niet...

Road2Germany

“Die Duitsers kunnen niet drinken! Echt niet! Om 02:00 uur lagen ze al op bed.” Dit vertelde mijn niet onintelligente dochter mij na een uitwisseling met scholieren in Dresden, op een leeftijd dat alcohol tegenwoordig verboden is. Ik keek haar verwonderd aan, want een bestraffende blik zou mijn informatielijn afsnijden… 

Enkele jaren later ging zij als archeologiestudente een maand naar Griekenland waar zij onder leiding van een Duitse professor stond. Door haar verdiepte zij haar vakkennis, het klikte en na enkele weken noemde zij haar bij haar voornaam. De aanwezige Duitse studenten vonden het vreemd! Zo ga je in Duitsland niet met een professor om! Zelfs niet als zij dit zelf O.K. vindt…

Het jaar daarop was zij weer voor een maand in Griekenland, en weer was er een groep Duitsers bij.  Deze keer had een Duitse PhD’er de leiding. Hij gaf werkinstructies die anders waren dan wat ze dat jaar er voor van de professor had geleerd. Naar goed Nederlands gebruik ging zij de discussie aan en  vertelde hem dat als hij niet heel goed wist uit te leggen waarom er nu anders gehandeld moest worden, zij toch echt de wijze van het jaar ervoor aanhield!
Er ging een schok door de Duitse aanwezigen. Dit doe je niet. Een directe aanvaring met de veronderstelde hiërarchie! Het kostte haar geruime tijd om de relaties binnen de groep te stabiliseren. Een internationaal conflict werd ternauwernood bedwongen.

Ondernemen

Als ondernemer loop je ook tegen culturele en sociale verschillen aan, je hebt met de hedendaagse Duitse realiteit te maken. Uit het bovenstaande verhaaltje kun je drie conclusies trekken:

1. Beeldvorming over Duitsland is niet altijd juist. Zo mag het Duitse ‘bier en braadworst’ nog steeds ‘cultureel erfgoed’ zijn maar is Duitsland echt meer gericht op bijvoorbeeld de gezondheidsindustrie en –wetenschappen. Ook de creatieve industrie kent uitgebreide mogelijkheden. Het onderzoeken van actuele branche-informatie kan tot verrassende inzichten leiden.
2.  Alhoewel Duitsers zeer gesteld zijn op titels zie je dat ook de spreekwoordelijke vormelijkheid van de Duitsers soms overdreven wordt en zeker niet hinderlijk is.
   Tijd en plaats blijft heel belangrijk en beleefdheid schaadt nooit! Maar is dat in Nederland echt wezenlijk anders? 
3. Het rechtzetten van misverstanden kost vele malen meer dan het voorkomen ervan. Een goede voorbereiding is natuurlijk noodzaak. Je kunt tegenwoordig in Duitsland heel goed met Engels uit de voeten, maar voor het opbouwen van een goede relatie is het goed beheersen van de Duitse taal onontbeerlijk. De jonge generatie is flexibel maar houdt ook vast aan goede omgangsvormen.

De DNHK is een eerste aanspreekpunt en uitgebreid dienstverlener voor ondernemen in Duitsland. http://www.dnhk.org/nl/

Wanneer u als bedrijf of werkgever bedrijfsvraagstukken, onderzoeksvragen of stageplekken beschikbaar heeft, kunt u deze aanbieden. De KvK werkt samen met stagebureaus van diverse Hoge Scholen zoals HvA. Geïnteresseerd? 

Bel even de Kamer van Koophandel en vraag naar Fatma Sener of bel mij 06 46748120 

Voor het Ondernemerschap

Dagen had hij getwijfeld. Met het huidige ondernemersklimaat is het ook geen sinecure om voor jezelf te beginnen. Na dertig jaar trouw voor een baas te hebben gewerkt werd hij ontslagen.

Bij de ingang van het gebouw voor ondernemerschap zat een receptioniste met een ietwat bleke teint. Een schuifspeldje voorkwam dat het steile bruine haar langs haar ogen zonder opmaak zou vallen. Ze keek hem niet onvriendelijk aan. “Goedemorgen mevrouw, ik wil een onderneming beginnen. Kan iemand mij informeren?” Tot zijn schrik kwam het er twijfelachtiger uit dan hij het geoefend had. De receptioniste vroeg of hij een plan had. “U moet weten dat een plan noodzakelijk is.” Terwijl zij dit zei, sloeg ze een onzichtbaar pluisje van haar beige vestje af. “Ik kan u nu niet verder laten gaan.”

”Kan ik dan morgen terugkomen? Of later soms? vroeg de man uit het lood geslagen. “Ik heb een vak en ben daar goed in.” Omdat de weg naar het ondernemerschap voor iedereen open staat, boog hij voorover en keek naar binnen. De receptioniste lachte naar hem en zei: “Als u zo graag wilt kunt u naar binnen ondanks mijn verbod. Maar bedenk wel dat ik invloed heb.” 

Een week later kwam de man terug. Weer vroeg de receptioniste naar zijn plan. “Weet u zeker dat het goed genoeg is? Want als u mij eenmaal gepasseerd bent dan komen er de ene adviseur na de andere. U zult scherp ondervraagd worden. De adviseur nummer drie is een harde, die heb ik zelfs nog nooit gezien. Uw ondernemersplan zal tegen het licht worden gehouden.” Ze zag dat haar woorden de ondernemer in spe raakten. “Gisteren nog is er een bezoeker weggehaald,” sprak zij. “Hij had de kracht niet meer om naar huis te gaan. Registratie is niet vrijblijvend moet u weten.”

De ontslagen man had niet zo veel moeilijkheden verwacht. De weg naar ondernemerschap staat toch voor iedereen open, dacht hij, en bekeek de receptioniste nog eens goed. Alles was correct en rechtlijnig aan haar. Hij besloot niet naar binnen te gaan zonder haar toestemming.

De maand erna kwam de man regelmatig langs. Hij vroeg de receptioniste vele malen toegang. Ook probeerde hij haar om te kopen. Soms nam hij alleen maar een aardigheidje mee zoals bonbons of een tijdschrift. Ze zei: “Ik accepteer deze giften alleen omdat ik u niet het idee wil geven dat u iets nagelaten hebt.” Zij wees hem een stoel en daar bleef hij soms uren in de receptieruimte zitten. Soms dronk hij koffie met haar. Dan volgde hij haar met zijn ogen als ze achterin de hal de koffie voor hem haalde. Hij zag haar dan knikken naar een adviseur die daar stond of liep. Maar alle keren sprak ze de waarschuwing uit vooral niet naar de adviseurs door te lopen. Het advies zou hem ongetwijfeld veranderen. Daar moet je klaar voor zijn. 

Ook in de jaren die volgden veranderde er niets. Elke keer vroeg de man of hij zich kon inschrijven en elke keer vroeg de receptioniste of hij of zijn plan compleet was. Vaak interviewde zij hem en vroeg hem over zijn huis en vele andere weinig interessante zaken; de vragen die belangrijke mensen je zonder veel interesse stellen.

Op den duur begon de man te mopperen en zacht te schelden. Met het verlopen van de jaren hield hij zich minder in en werd steeds knorriger en zelfs kinderachtig. Hij ging de receptioniste ook steeds meer bestuderen. Hij zag dat haar bruine haar fletser werd. Soms smeekte hij de voorzienigheid haar tot andere gedachten te brengen. Zijn ogen vertroebelden en langzaam verminderde het zicht op het ondernemerschap op de achtergrond. De onuitwisbare geluiden van het ondernemerschap bereikten zijn oren steeds minder. Nu hij niet lang meer te leven had gingen alle vragen die hij gesteld had aan hem voorbij maar er was nog één vraag over.

Omdat hij nauwelijks overeind kon komen boog de receptioniste zich naar hem toe. Hij was ook kleiner geworden in de loop der jaren. “Wat is er wat je nog weten wil?” vroeg de receptioniste. “Je bent nooit tevreden met een antwoord.” De man vroeg, “Hoe komt het dat in al die jaren niemand behalve ik door deze deur is gekomen om toegang tot het ondernemerschap te vragen?”

De receptioniste begreep dat de man aan het eind van zijn krachten was en riep in zijn oor om zijn doofheid te overstemmen: “Niemand anders dan u zou hier ooit toegang krijgen, omdat deze deur speciaal voor u bestemd was. Ik zal hem nu sluiten.”

Vrije bewerking van Kafka’s Voor de Wet

De geur van lelies

Van de Markthal is het een klein stukje lopen naar de bloemenmarkt. Etentje! Ouders hebben het wel verdiend, oppassen, niets is te veel. Sinds het sluiten van hun winkel is paps thuis wel eens teveel, maar ja… Een keertje goed uitpakken, lekker etentje. Nog even een bloemetje voor op tafel.

Even niet aan haar eigen zaak denken. Pas een nieuw interieur, bureaumanager aangenomen, bezig met opschalen. De slag moet nu gemaakt worden om door te groeien. Wat als het fout gaat? Return of investment, de bank! Nu even niet. Gewoon het zonnetje, mooie lucht  en jezelf dwingen om aan vanavond te denken. Gezellig!

Zomer

Naast de bloemenkraam bij de bibliotheek hangen wat jongens rond. Ze zien er bozer uit dan ze zijn, pubers! Met wie zal Annelies ooit thuiskomen? Ze is vijftien, hopelijk nog even geen item. Alles gaat wel goed op school maar ze is toch kwetsbaar. Soms is ze humeurig en verwijt ze haar dat ze beter een afspraak kan plannen met de dokter dan met haar eigen moeder. Schuldgevoel. Ze hebben niets te klagen, krijgen alles. Ook Patrick is altijd weg voor zijn gezin, hopelijk op tijd straks. Het worden lelies. Een sterke aanwezige geur die past bij ambitie, echt zomers.  Ja… straks wordt het gezellig.

Ze loopt routineus door de kamer, de lelies staan mooi, er komt een sterke geur af. De cavia krijgt korrels ze smeert brood en gaat na Patrick de douche in. De spiegel liegt nooit, ze ziet er moe uit.  Gisteravond ging alles goed, ouders gelukkig, de kinderen niet vervelend. Jasper zei geen verkeerde dingen. En Patrick? Weer een beetje afwezig. Als die reorganisatie bij hem doorzet dan moeten ze een flinke stap terug doen. Of…haar bedrijfsontwikkeling moet nu echt doorzetten. Het moet gewoon. Vandaag zal ze stappen zetten, vandaag pakt ze door. Vandaag … wou ze dat het gisteren was. Want gisteren…was het gezellig.

Herfst

Ze zit op de bank en maakt zich op. Ze maakt zich op voor een nieuwe dag, ze maakt zich op om haar vermoeidheid te camoufleren. Ze ruikt de lelies. De kleuren zijn uitbundig, de geur is uitbundig, bestemd om bijen te lokken. Verlokking! De spiegel keurt haar goed. Haar parfum ruikt naar lelies. Patrick zoent haar een prettige dag en ze ruikt zijn aftershave. Gek eigenlijk, ze was zich al tijden niet meer bewust van zijn geur, van geuren. Gisteren vroeg ze of hij nog steeds gelukkig was. ‘Natuurlijk, anders zeg ik het wel, hoor,’ zei hij zonder na te denken. Zou hij ook zo moe zijn? Mams zei vroeger tegen haar, ‘je hebt ambitie en talent, maar je kan niet alles hebben.’ Ambitie is noodzakelijk. Zonder ambitie kom je nergens. Mensen groeien zelden boven hun ambitieniveau uit. Als het jouw ambitie is om zelfstandig en vrij te zijn, dan wordt je geen directeur/DGA van een keten.

De dag neemt haar in beslag. Nog even dan bloeit haar bedrijf. De vraag blijft: aflossen of naar dat huis aan het water? Patrick en zij hadden die droom nog niet geparkeerd. De targets moeten dan wel iets hoger. Thuisgekomen staan de lelies in de zon, bijna uitgebloeid. De kleur oranjerood, de geur die hetzelfde is als gisteren, maar dan nadrukkelijker. Iets eenvoudigs eten, vieze sportkleren naast de wasmand, Jasper moet zwemmen en morgen heeft Annelies een feestje en ze weet niet wat ze aan moet. Waarom is er maar eentje in huis die alles weet te vinden? Patrick is laat vanavond…. Ze voelt zich moe. Moe…maar gisteravond was het gezellig!

Winter

Patrick komt thuis, hij vertelt van nieuwe plannen, de makelaar, dat de reorganisatie hem misschien niet treft, en ze luistert. Ondertussen ruikt ze de lelies, steeds nadrukkelijker. Alsof de lucht drukt op haar oogleden, vermoeiende druk. Naast de vaas liggen een paar verbleekte blaadjes, de meeldraden hebben een oker spoor neergelaten. Het mooie is er af, de geur wordt steeds sterker, drukkender; een noodkreet naar de insecten. Patrick zijn verhaal wordt onderbroken door een snik en een opmerking dat de lelies stinken, of hij het niet merkt? Waarom zouden ze verhuizen? Dat hij dat niet snapt! Nu ze het zegt, ze ziet er inderdaad wat moe uit. Verbaasd ziet hij haar de lelies uit de vaas pakken en in de brochure van de makelaar rollen. Vanuit de open keuken klinkt het geluid van de pedaalemmer. Vanavond voelt het niet gezellig…

Voorjaar

Weer eens goed gepraat, beslissing genomen, op tijd naar bed, en …. morgen met een bijgestelde koers verdergaan. Want uiteindelijk zijn we ondernemers.

Misschien dat rozen….

____________________

geschreven voor en gepubliceerd op http://www.vrouwen-ondernemen.nl

Ontslag? Dan maar ondernemer!

Ik krijg een vrouw aan de lijn. Haar stem is niet al te jong. Ze spreekt gehaast alsof ze elk moment gestoord kan worden, haalt veel adem tussen de regels door. Haar zinnen zijn duidelijk geformuleerd. Helder en to the point. Iemand die veel telefoonverkeer gewend is. Haar vraag is duidelijk: ‘Ik wil met drie collega’s een bedrijf starten. Wat is beter een B.V., een V.o.F. of starten vanuit een eenmans(vrouws)zaak?’

De vragen die mij gesteld worden, zijn niet altijd de vragen waar men het antwoord op zoekt. Dat blijkt nu ook het geval te zijn. De vrouw aan de lijn is de dag ervoor met drie collega’s ontslagen. Dat ontslag komt niet helemaal onverwacht want het ging niet goed met de zaak. Iets met advisering in en rond de zorg.

Ondernemen na ontslag 
Ik vat haar verhaal als volgt samen. ‘U bent dus samen met enkele collega’s gisteren ontslagen, omdat het bedrijf zijn diensten steeds moeilijker kan verkopen. Er is volgens u geen sprake van slecht management, maar de maatschappelijke veranderingen spelen een hoofdrol. ‘Ja, dat klopt.’

‘U bent heel voortvarend. Nu al, ‘the day after’, aan de slag met uw ondernemersplan.’ ‘Ik zie niet in waarom ik tijd zou moeten verliezen,’ zegt ze gedecideerd. ‘Ik zag deze situatie al een jaar geleden aankomen.’ ‘Dan zag u misschien ook wat er fout ging. Weet u al wat u als ondernemer anders wilt gaan doen om niet in dezelfde valkuil te belanden? ‘ vraag ik vriendelijk. ‘Uiteindelijk kun je beter van andermans fouten leren dan van die van jezelf.’ Het blijft even stil.

‘Nee, daar zijn we nog niet uit,’ zegt ze professioneel beheerst. ‘Waarom wilt u eigenlijk ondernemer worden,’ vraag ik verder. Zoals verwacht ziet zij met haar collega’s geen kansen op de arbeidsmarkt en ‘je moet toch wat’.

Wil je het eigenlijk wel?
‘Wilt u eigenlijk wel ondernemer worden?’, is mijn volgende vraag. Er volgt weer een stilte.

‘Neen’, zegt ze en voor het eerst spreekt ze rustig, alsof er iets van haar afvalt, ‘maar we zijn heel vakbekwaam en kennen onze klanten. We zien wel tegen de rompslomp op en het is echt moeilijk om alles op een rij te krijgen. Maar vindt u dat ik te hard van stapel loop?’

‘Nee, als u een goed plan hebt, kansen ziet en er al uw energie in wilt steken, dan is morgen een mooie dag om te beginnen. Maar als ondernemerschap zich door omstandigheden opdringt, als u opziet tegen de bijkomstigheden, maak zeker dan een goed plan, stop het een tijdje in een la en lees het over een paar weken nog eens door. Bespreek het plan met andere mensen, mensen die kritiek kunnen en durven geven, en overweeg uw gezinssituatie (Ja… dit laatste zeg ik ook tegen mannen. Veel mannen echter vinden dit niet eens vanzelfsprekend.Soms moet ik het zelfs uitleggen!) Verwerk eerst oude teleurstellingen zoals ontslag en pak dan de draad weer op.’

‘Misschien moet ik pas op de plaats maken… wat vindt u? Ben ik aan het overcompenseren?’ Haar energieniveau klinkt nu stukken beter.

‘Weet u,’ begin ik mijn advies, ‘er zijn mensen die zich bijvoorbeeld na een gestrand huwelijk, direct al in een nieuwe relatie storten. Ik ken er niet één die er gelukkig van is geworden. Ik bedoel te zeggen dat als uw plan goed is, dat plan over een maand ook goed is. Ook ontslag is een proces waar je doorheen moet. Het is aan u om te bepalen wanneer u de volgende stap doet. Maar je moet er wel aan toe zijn.’

Lachend zegt ze: ‘Ik dacht dat u mensen alleen maar het ondernemerschap zou aanraden?’ ‘Ja, natuurlijk. Maar liever wel mensen die zich goed voorbereiden en goed gemotiveerd zijn. Daar dragen we graag aan bij. Als KvK moeten we alle mensen inschrijven die (willen gaan) ondernemen ongeacht hun motivatie. We realiseren ons wel dat iedere ondernemer die mislukt, ellende veroorzaakt. Zowel voor zichzelf, zijn/haar gezin als voor leveranciers en klanten. Het gevolg is meestal een aantal niet betaalde rekeningen! Daar is altijd iemand de dupe van.’

We nemen afscheid en ik hang op. Ik hoop dat ze binnenkort terugbelt.

Zeker weten dat ze het gaat redden!

Theo van de Velde
geschreven voor en gepubliceerd op http://www.vrouwen-ondernemen.nl

Mijn eerste ervaring met een vrouwennetwerk

Wat je van me moet weten is dat ik een man ben. Jawel, een echte man, eentje met van die doorsnee gebreken. Ik ben een vijftiger en werk al een mensenleven lang met en voor ondernemers. Ik ben getrouwd met het meisje dat ik op de middelbare school leerde kennen en heb een dochter die in haar laatste studiejaar zit en in Leiden woont. Verder heb ik een halsbandparkiet (vrouwtje) en een niet nader te omschrijven knaagdier (wat ook een vrouwtje is), ooit hadden we een paard voor mijn dochter (en dat was natuurlijk een merrie!) Als ik niet zoveel vrouwen om me heen had dan zou mijn leven saai zijn... Ik rijd in een Volvo… 

De voorbereiding
Het is zes uur en ik ga naar een zakenvrouwenontbijt. Ik mag een beschuitje eten met tweehonderd ondernemende vrouwen. Ik sta voor de spiegel en kijk naar mezelf. Mijn vrouw wijst me er fijntjes op dat ik mijn haar al voor de tweede keer kam en lacht me uit. Ik voel me onzeker en dat irriteert me. Kom op zeg! Ik ben al naar meer dan honderd bijeenkomsten geweest. Nu ik als enige man naar een vrouwenbijeenkomst ga wordt er natuurlijk kritisch gekeken. 

Zojuist voorkwam mijn vrouw dat ik twee verschillende sokken aan zou doen en raadde ze me een donkerrode stropdas aan. Ik denk aan haar geruststellende woorden: “Verbeeld je maar niet dat ze op je letten want vrouwen hebben het veel te druk met elkaar te beoordelen.”  Mijn harnas bestaat uit een antracietgrijs kostuum.

Vreemde eend in de bijt?
In de rij bij de garderobe vragen al enkele wakkere dames of ik verdwaald ben. Er staan verschillende vrouwen van de uitnodigende bank, ik herken dames die juridisch zijn of uit de consultancy komen. Ik zie een aantal ZZP’ers uit de wellness- en creatieve sector, ook P&O adviseuses vallen me op. Uit de saleshoek en de maakindustrie zie ik er maar weinig. Ik ontmoet enkele bekenden, maar kies ervoor aan een tafel te gaan zitten waar ik nog niemand ken.

Er is een directrice van de bank die een welkomsttoespraak houdt.  Zij is net als de meeste aanwezige vrouwen doordacht maar niet te opvallend gekleed. Er volgen wat cijfers over groeipercentages en de toenemende betekenis van vrouwen in het ondernemerschap (applaus), aandacht voor sponsors en medeorganiserende partijen. Ze wijst op de aanwezige standhouders waarvan er één handtassen ontwerpt. Deze heeft duidelijk een streepje voor!  “En, o ja, voor ik het vergeet, daar achterin de zaal zit van de Kamer van Koophandel de enige door ons uitgenodigde man in ons gezelschap!”  Dankuwel bankmevrouw!

De vuurproef
Tijd voor een croissant en een crackertje met iets. Ik heb het gevoel dat ik vooral niet mag knoeien (en dat met verse croissants), er zitten negen dames aan tafel die niet op me letten maar alles zien. Ik merk dat ik heel voorzichtig eet. Er volgen enkele kennismakingsspelletjes waar iedereen heel soepel aan meedoet. Ik ervaar weinig functioneel verschil met gemengde netwerken. Er vallen me wel enkele dingen op. Als ik mag generaliseren zijn vrouwen iets beschaafder en vragen zij eerder wat je doet in plaats van direct te vertellen wat zij doen. De dynamiek voelt goed.

ZZP, MKB, grootbedrijf en netwerkenHoe kom je als ZZP’er binnen bij het MKB of hoe kom je als MKB’er binnen bij het grootbedrijf? Het is een feit dat grote bedrijven eerder zaken doen met grotere bedrijven dan met kleine ondernemers. Veel ondernemers hebben mede daardoor een opschalingsprobleem. Een manier om dit te overbruggen kan het sociale level zijn (gemeenschappelijke factoren). Onder andere geven vrouwennetwerken een kans om onderneemsters van grotere bedrijven te leren kennen en soms deuren open te krijgen. Er zijn vrouwennetwerken waar de nadruk ligt op het ‘vrouw zijn’ en niet echt op het ondernemerschap; een beetje de glossy’s onder de netwerken. Als je het leuk vindt en als je jezelf er thuis voelt dan moet je dat vooral doen. Maar de kans dat het je helpt verder te komen met jouw ondernemerschap is dan weer kleiner. Dus kies bewust.

Netwerk-conclusie
Wat ik vooral van dit netwerk geleerd heb is:

• dat het geen nadeel is als je in de minderheid bent, wat natuurlijk ook geldt voor vrouwen in       ‘mannennetwerken’;
• dat je pas out of place bent als je je out of place voelt;
• dat het belangrijk is om je eigen kring te koppelen aan nieuwe omgevingen en mensen;
• en dat sommige vrouwen ook knoeien met croissants.

Als ik ’s avonds thuiskom, vraagt mijn vrouw hoe het geweest is. Ik antwoord lachend: “Ik heb niemand ontmoet zoals jij.” Ze kijkt me even aan en trekt één wenkbrauw op.

T 06 46748120

Theo van de Velde

“deze blog is verschenen op 31-08-2014 op de site van http://www.vrouwen-ondernemen.nl”

Buigen of barsten

Heeft u dat ook, dat je ineens een idee krijgt? Het staat je zo helder voor de geest dat je zelfs niet snapt dat je er niet eerder op kwam. Het enige wat er hoeft te gebeuren is dat team A dichter bij team B komt en dat de werkvoorbereider A en B bij elkaar optelt.

Dit soort revelaties vindt altijd ’s nachts plaats. De volgende ochtend roept u de teamleiders van A en B bij elkaar en verwacht eigenlijk een ovatie. Maar Helaas, Anna van team A werkt maar tot 15.00 uur en de werkvoorbereiding zal wel een half uurtje eerder moeten beginnen. Hoe kun je niet gedacht hebben aan Frans? Frans werkt ècht alleen maar met de carrouseldraaibank en niet met de draai- freescombinatie. Dus, ja…het idee is goed maar…

Maandag 24-3-2014 eind van de middag waren 17 ondernemers/productiemanagers, georganiseerd door de Kamer van Koophandel, te gast bij Van Rijsoort Buigwerk. Alle aanwezigen hebben het gevoel dat zij hun productiviteit mogelijk beter, slimmer en effectiever kunnen organiseren. Van Bert Tuinzaad (vm TNO) hoorden we waar in het orderproces de fouten onderschept moeten worden en Eric Koenhein, bedrijfsleider van Rijsoort vertelde hoe het voor hen heeft gewerkt en gaf met getallen aan wat de meerwaarde ten opzichte van de inspanning is geweest.

Waren de vraagstukken van de aanwezige bedrijven hiermee opgelost? Nee, dat niet natuurlijk. Wel ontstond er een levendige discussie. Niet alleen over ‘hoe krijg ik mijn mensen mee’ maar ook het tegenovergestelde: ‘Ga ik wel genoeg mee met ideeën van de werkvloer? Geef ik genoeg ruimte voor ideeën (sociale innovatie)?’
Het is leuk om van collega-ondernemers te horen hoe zij omgaan met zaken als kwaliteit- en beschikbaarheid van mensen, bedrijfscultuur, piekbelasting, omsteltijden verkorten, voorraadbeheer, terugvindbaarheid etc.

Deze sessies worden niet meer door de Kamer van Koophandel georganiseerd. Wel proberen we ondernemers te informeren over diverse onderwerpen die met productiviteit, en innovatie te maken hebben. Ook zorgen we altijd voor netwerkmogelijkheden. Meer weten? Bel me even. 

Theo van de Velde 

M 06 46748120

Door niet naar mijn vader te luisteren kwam ik verder

In de Productiviteitskring van de Kamer van Koophandel, waarbij ondernemers met productieafdelingen van elkaar leren en kennis delen, spraken we onlangs over werkvoorbereiding en lean manufacturing.

Tijdens het rondetafelgesprek viel me op, dat iedereen dezelfde situaties herkent. Bijvoorbeeld: 

Er worden 50 metalen hoekjes op maat gestanst, maar op de montagetafel liggen er maar 48 klaar. Het gevolg is dat een machine voor twee deeltjes moet worden omgesteld. 

Of, er moet op nog één onderdeeltje uit de spuiterij worden gewacht, wat vertraging voor het hele eindproces met zich meebrengt. 

En het verplaatsten van problemen: De bouwer maakt wat de tekenaar verkeerd heeft getekend! Na de kwaliteitscontrole moet alles weer terug naar de tekentafel.

Wat denkt u, gebeurt dit alleen maar bij een ander?

In het klein...

Laatst kon ik thuis mijn werkbank pas gebruiken nadat ik paardendekjes, een zak oude elektronica en twee fietsen verwijderd had. Ik heb al honderd keer gevraagd om mijn werkruimte vrij te laten zodat ik mijn karweitjes kan doen. Maar nee, de boodschap komt niet over… Ik krijg mijn mensen/familieleden niet mee..! Zelf was ik zelf vroeger niet anders. Ik weet nog dat ik hooglopende ruzie had met mijn vader. Hij was nauwgezet en ordelijk en licht conservatief. Hij werkte met een plan, een schone werkomgeving en alles lag klaar voor gebruik….. Nou, dat was voor mij als jong volwassene natuurlijk teveel moeite. Hoe kwam ik op het idee om zijn Nooitgedagt houtbeitel als schroevendraaier te gebruiken? Hoe kan het dat ik niet de moeite nam om op te staan en verder te lopen om het juiste gereedschap te pakken? En weet u wat het ergste was? Zijn woede over het vernielde gereedschap bracht me niet eens tot inzicht.

Ik luisterde niet naar mijn vader, want hij luisterde niet naar mij (vond ik toen!). Maar toen ik zelf een houtbeitel nodig had en bleek dat deze volkomen onbruikbaar was geworden, toen ik een doppensleutel pakte maar de juiste doppen niet meer had, toen ik tegen mijn eigen gedrag aanliep, ja, toen was ik opeens voor reden vatbaar!

En nu is het mijn beurt en maak ik me kwaad, want mijn spullen zijn onbereikbaar, niet teruggehangen… Ik breek mijn nek over de fietsen… Hoe komt het dat ik nu wel de waarde van ‘lean manufacturing’ inzie?

Ik zal morgen eerst twee fietsenhaken monteren en een kastje kopen voor de paardenspullen! Dat vroegen ze me vorige maand al!

http://issuu.com/search?q=productiviteitskring

Theo van de Velde
M 06 46748120
www.kvk.nl